Şair-yazar Josef Kılçıksız: "Şiir bence bir sığınaktır, kişinin yabancı coğrafyalarda kendine bir ses köprüsü yaratma çabasıdır. Modern toplumlarda hayatımızı adeta abluka altına almış korkularla, fobilerle baş etme girişimidir, şiir. Şiirim modernitenin insanı hasta eden ruhsuzluğuna, tam bir cezasızlık içerisinde fütursuzca büyüyen umursamaz kibrine karşı biriken tepkinin kristalleşmesidir."- Fransa
keskin kanatların etimi sıyırdığı yerden
bütün gece duyuyorum boz yelin akışını
bütün beklemelerimi yadsır zaman
yüzleri evimin yüzü gibi-bana-imkânsız
her şeyi olanaklı sanır
ak sakallı pencere eşiği kışları
anımsadığım ülkede şubattır şimdi
beyaz sükût sütünce ak
yola çıktık
iki bucak arası kan molası
Savurduğun küller geri döndü Azra; tüm yenilgiler geri döndü
Keşkeler kımıldandı asırlardır hareketsiz
lotus zehrinin kana yayıldığı çağdan beri
uyutmayan bir dalga sesi var kulağımda
suyu izliyorum;
ruhu buruşuk bir şehir düşün:
göğünün altında kalbimin günbatımı,
alnında tarlalar, fabrikalar,
bağırsaklarında tenya
ten giyinene kadar gölgen,
bir hikaye anlatsam yıldızlara karşı;
küçük kız çocuklarının üstüne basan
hayatı anlatsam…
oyuklarımda acının en derin hırsı;
kuytusunda bir çukura yaslanmış,
ağan mavinin tekrarındayım…
derin su uykularında tenime sürünen saydam çiçek,
telaşlı,
arar bulur,
unutur diri etlerime saplı yol üşümelerini…
nasıl anlatayım ki içimdeki yorgunluğu;
gölgede yarım tensizlik,
buzdan saçaklar bıçak gibi dilimde…
yalnız yürüyüşün şiirisin,
bir kanım kadar uyutulmuş noksan gökyüzünün serin gelinciği
ve gümüş tuzun alnındaki bakır leke…
rüyamdaki merhum özkıyım peşinde,
yalnızca bir deli gibi gelebilirim huzuruna, bağışla,
aykırı usu tepiniyor aramızda zamanın...
